DE
DRUGSTORE
Moeizaam
ploetert de "Gulf Hollander" zich een weg door de huizenhoge
golven van de Noord Atlantische Oceaan.
Het
is November 1965. Het schip is met 42000 ton ruwe olie onderweg van Escravos (Nigeria) naar Portland
Maine.
Ze
zitten al tien dagen in een zware westerstorm en zijn in tien dagen 1OO mijl
opgeschoten, normaal doen ze daar 6 uur over.
De
laatste loodjes wegen in dit geval het zwaarst.
Maar
het schip is "Hecht en Sterk en voldoende toegerust om te reis naar
Portland te ondernemen en te volbrengen".
Deze
fraaie volzin stond bij vertrek in het logboek, het staat er trouwens bij ieder
vertrek in.
Al
tien dagen kunnen ze op middengolf diverse Amerikaanse muziekzenders horen:
WABC, WLOB en ze horen al tien dagen lang, wat er allemaal te doen is in
Portland Maine.
Het lossen van de lading
duurt slechts twintig uur.
Daarna
moeten ze zo snel mogelijk weer het ruime sop kiezen, want Time is Money.
Het
is drie uur 's middags, de achtermiddagwacht.
Op
de brug staan tweede stuurman de Ruiter en stuurmansleerling Arie van der Plas.
"Leerling,
het begint eindelijk op te klaren" zegt de stuurman tegen Arie, die zich al
tien dagen tijdens zijn wachten in hetzelfde hoekje heeft schrapgezet.
"Hou
je sextant stand-by, want er kon wel eens een zonnetje doorbreken, zodra je hem
ziet moet je hem meteen pikken.
De
leerling strompelt voorzichtig naar de kaartenkamer en zet zijn sextant klaar
voor gebruik.
En
inderdaad, de hemel wordt lichter en zowel de stuurman als de leerling spelen
het klaar, om de zon te verschalken.
Nadat
Arie een half uur heeft staan cijferen, staan er twee evenwijdige lijnen in de
kaart .
Ergens,
op een van deze lijnen bevindt het schip zich.
De
stuurman gaat er vanuit dat de lijn, die hij heeft geschoten de enig juiste is.
Die van Arie was een aardige poging.
O
Jee, daar komt die ouwe boven, normaal slaapt die om deze tijd.
"Leerling,
wat is dat voor gesodemieter, twee hoogtelijnen in de kaart, die vijf mijl naast
elkaar lopen"
"De positie van een schip is op die plaats, waar twee hoogtelijnen elkaar kruisen, waar kruisen deze twee evenwijdige lijnen zich?" dondert de gezagvoerder.
"Ja,
maar kapitein, U slaapt 's middags altijd en ik gum die ene lijn er later altijd
weer uit" stamelt de arme leerling.
"Denk,
je dat ik rustig slaap, als ik weet, dat er zo'n koekebakker als jij op de brug
staat?"
Hij
breekt demonstratief een krijtje doormidden en stuurt Arie de brugvleugel op.
"Ga
daar maar twee evenwijdige lijnen trekken en zodra ze elkaar kruisen, hoor ik
het wel van je".
"Second",
vervolgt hij op normale toon tegen de tweede stuurman, ik heb net een telegram
ontvangen, dat we na het lossen in Portland moeten gaan laden in La Salinas, in
Venezuela, dat is wel andere koek dan de Perzische Golf".
Ze
wisten beiden, wat dat betekent; een grote laadsteiger en zodra je de poort uit
bent zit je in het dorp, dat bestaat uit een pleintje met een kerkje, twee
kroegen en 3 bordelen.
In
Escravos zijn ze ook al flink van leer getrokken, zodat de voorraad condooms
die aan boord vrij verstrekt worden tot nul gereduceerd is.
In
Mina Al Ahmadi heb je die dingen niet nodig.
Maar
La Salinas is een heel ander verhaal.
"We
moeten zelf maar tien dozijn van die dingen inslaan, dat kunnen we niet via de
agent doen, want dan komt de rekening op kantoor terecht, zie je die
smoelen al voor je?
Dat
is een mooi joppie voor die eikel, die daar buiten tegen de brugvleugel gestrand
is met zijn krijtjes. Worden
de leerlingen tegenwoordig steeds stommer, of waren wij vroeger gewoon
slimmer?" vraagt hij zich af.
"Ach,
kapitein, we zijn allebei vroeger ooit eens leerling geweest, we hadden het toen
een stuk zwaarder, maar je moet met je tijd meegaan, tegenwoordig mogen ze
officieel niet meer dan twaalf uur per dag maken, maar of ze er beter van worden
weet ik niet" verzucht de tweede stuurman.
Langzaam
maar zeker klaart het op en na een dag varen lopen ze donderdagavond om 7 uur de
haven van Portland binnen.
Nog
voor ze goed en wel vastliggen, worden de losslangen al aangekoppeld en begint
de ladingsupervisor al te schreeuwen, dat ze kunnen gaan pompen.
Maar
eerst moeten er 83 afsluiters op het hele schip opengedraaid worden, terwijl de
meeste matrozen zich al voor de hut van de marconist verdringen, om hun walpasje
in ontvangst te nemen.
Het
zijn dan ook altijd dezelfde, die al die afsluiters opendraaien: de pompman, de
stuurman van de wacht en uiteraard de stuurmansleerling.
Voor
de leerling is dit namelijk zeer leerzaam.
Hij
heeft er die dag al twaalf uur opzitten.
Van
de eerste stuurman krijgt hij te horen, dat hij tot twaalf uur aan dek moet
blijven, dan zou hij de wal opkunnen, ware het niet dat daar alles om twaalf uur
dicht gaat.
Om
zes uur staat hij weer aan dek en om negen uur moet hij de wal op om een
boodschap te doen.
De
volgende ochtend weet iedereen aan boord, dat hij tien dozijn kapotjes moet gaan
kopen.
"Je
mot zeggen, dat je er eerst eentje wil uitproberen, voordat je de hele partij
koopt", adviseert de bootsman.
"Je
moet om die speciale kapotjes vragen, die je na gebruik binnenste buiten kan
keren, voor een tweede keer" krijgt hij van de vijfde werktuigkundige te
horen.
Iedereen,
die zich nog aan boord bevindt doet hem luidruchtig uitgeleide aan de gangway.
"Ik
heb er 5 nodig, maar ze moeten wel King-Size zijn"
Arie
had zich zoveel van zijn zeemansleven voorgesteld.
Trots
had hij thuis in zijn fonkelnieuwe uniform de show gestolen en de vriendinnen
van zijn zuster hadden bewonderende kreetjes geslaakt, toen ze hem zo zagen
poseren.
Hij
kon de hele wereld aan.
Maar
nu loopt hij met 1OO dollar op zak richting DownTown.
Na
een kwartier lopen komt hij in de voorstad, maar hier zijn alleen wat kleine
winkeltjes.
Aha,
een Bar, een pilsje zal er best in fietsen.
Als
in een echte western gooit hij de klapdeurtjes open en op de vraag van de
Barkeeper antwoordt hij: "One Beer".
"Identification"
gromt de norse man achter de bar.
Trots
laat hij hem zien, "I am Dutch" zegt hij triomfantelijk.
"No
beer for you, you are under age" stelt de barman onverbiddelijk.
Dat
valt Arie wel erg zwaar op de maag, maar nu hij daar toch is, vraagt hij waar
hij tien dozijn condooms kan kopen.
De
duf kijkende figuren, die stilzwijgend aan de lange bar zitten te drinken worden
opeens tot leven gewekt.
"Wat
moet jij in heavensname met tien dozijn condooms ?", vraagt een
houthakkerstype met een grote baseballpet en zo'n rood geruit jack.
"You
are too overaged for that" antwoordt Arie gevat.
Die
houthakker begint heel langzaam zijn jasje uit te trekken, voor Arie reden, om
er maar snel vandoor te gaan.
Nadat
hij een paar blocks flink heeft doorgerend ziet hij geen achtervolgers meer en blijkt
hij in de winkelstraat te zijn aangeland.
Daar
ziet hij een grote drugstore.
Het
moet er toch van komen en schoorvoetend betreedt hij de enorme drogisterij.
Een
oogverblindend mooi meisje met lang zwart haar en een glimlach, waar hij
helemaal van ondersteboven is, vraagt hem what he wants.
"You"
denkt hij, maar zij is wel de laatste aan wie hij spontaan 12O kapotjes wil
bestellen.
Wel
zou hij er met haar wel eentje willen uitproberen.
"Ik
ben op zoek naar after shave, kom uit Holland en daar hebben ze alleen maar
Old Spice".
Na
een half uur en drie flesjes after shave rijker staat Arie weer op straat.
Hij
is voor het eerst in zijn leven echt verliefd, ze heet Maureen en ze heeft wel zin om
vanavond met hem uit te gaan, maar die pokkeboot vertrekt om zes uur.
Hij
zou kunnen deserteren, politiek asiel kunnen aanvragen of emigreren, maar dat
kan je alleen vanuit Holland doen en zou ze zo lang op hem wachten?
Verdomme,
haar adres vergeten te vragen of haar telefoonnummer. Straks toch een van de
flesjes after shave maar ruilen, als er nog tijd over is.
In
een zijstraatje ziet hij plotseling een uithangbord:
"Drugstore",
zou het daar misschien lukken?
Dit
lijkt meer op een drogisterij, zoals hij die gewend is.
Achter
de toonbank staat een stevige blonde vrouw van een jaar of 35.
"Tien
dozijn condooms, please" zegt Arie welbewust.
"Moet
ik ze inpakken, of wil je ze meteen gebruiken", vraagt ze vriendelijk.
"Ik
heb ze meteen nodig" antwoordt Arie.
"Zal
ik dan maar wat vriendinnen opbellen, dit schijnt echt een noodgeval te
zijn" roept de vrouw schaterend.
"Ik
ben een Hollands scheepsofficier en ze zijn bestemd voor de bemanning"
verklaart Arie eindelijk.
"Zoveel
heb ik niet in voorraad, maar als je even wilt wachten, bel ik een collega die
komt ze dan wel brengen.
"Okay,
ik heb nog een uurtje over" zucht Arie en hij wordt uitgenodigd in de
kamer, achter de winkel.
Hij
hoort de vrouw daar telefoneren dat er een young shipsofficer from
Holland heel sociaal voor zijn bemanning condooms wil kopen.
Er
wordt hem een Budweiser aangeboden, die hij ondanks het feit, dat hij under age
is niet afslaat.
Een
bekende stem doet hem opschrikken en jawel hoor, daar komt Maureen binnen.
Van
de after shave.
"Is
die after shave ook voor de bemanning?" vraagt ze belangstellend.
"Nee
hoor, helemaal voor mij alleen, ik zal ze bewaren voor heel speciale
gelegenheden" antwoordt Arie blozend.
Maureen
blijkt studente te zijn, die alleen op vrijdag in die drugstore werkt.
Ze
komt Europa doen in de tijd, dat Arie studieverlof heeft.
Ze
wisselen hun adressen uit.
En
Arie heeft zijn tien dozijn condooms.
Jos
Komen