MV Viscount 1965

De poes die niet kon lezen

Ik ben bij rederij Beck gaan varen. De Albatros nog ontmoet in Rotterdam, inmiddels met een mooi radartje uitgerust.

Dit verhaaltje speelde zich af op het MV.Viscount (de kleine). Voeren tussen England, Frankrijk, Duitsland, Belgie en Holland, meestal stortgoed. Ook soms stukgoed, herrinner me een lading met kunstbloemen, o wat werden de hutjes mooi versierd, fuck de containers van latere tijd, niets meer te rommelen, alleen de grote jongens laten hele containers verdwijnen....wij waren tevreden met een kunst bloemetje, of een doosje Lego voor de kids, 'wie appels vaart, wie appels eet''. Of zie ik dat verkeerd?

Er was een mooie lapjeskat aan boord, Diewertje genaamd, geadopteerd door mijn voorganger vermoedelijk, want ze sliep in mijn hut, die ik dus ''op de haak'' afsloot (voor wie niet weet wat dat is, op de meeste schepen kun je de hut deur op een stevige haak zetten en deze vergrendelen met dezelfde deur sleutel) zodat onze poes in en uit kon dribbelen. Ze was dan ook over het hele achter schip te vinden en kwam ook wel eens kijken door de machine kamer flappen als we binnen lagen.''Amorados'' bij de vleet, en het duurde dan ook niet lang dat Diewertje ''op kip'' zat.

Wij, kapitein Hummel ( de man was minstens 1.85 meter) hadden de goede gewoonte, dat ik bij aankomst in een Hollandse of Belgiese haven, na over te zijn gegaan op het haven bedrijfje, me melde in zijn salon voor een ''schoot aan'' en ik ook de eventueele haven autorieteiten bezighield,  zodat de ouwe vlug kon douchen en zich in het nette pak kon steken, ik natuurlijk op mijn sokken om de vloerbedekking niet te bevuilen, en daar voelde ik na enige tijd wat vochtigs. Onder de tafel gekeken zagen wij Diewertje druk bezig haar pas geworpen jongkies schoon te likken. De jonkies zijn allemaal uitbesteed aan familie en vrienden, de volgende gelegenheid in Holland.

In Ipswich was onze poes pleiten op de middag van vertrek, ik vond haar boven in de hanebalken van een magazijn voor het schip, maar ze verdomde het om naar beneden te komen. Kon er ook niet te veel gerucht over maken, vanwege de Engelse sanitaire bepalingen, en boetes, vooral als het om dieren gaat. Dus dag Diewertje!

Enige maanden later moest de Viscount in reparatie vanwege enige gescheurde spanten onder de motor en ik ging in de WW, maar na enige dagen werd ik verzocht af te lossen voor een korte periode op het zuster scheepje Triumpf, in Antwerpen. Na enige tijd kwamen honden en katten ter sprake en de stuurman, die op deze boot de zelfde hut had als ik op de Viscount, vertelde dat er in Ipswich een kat aan boord sprong die regelrecht naar zijn hut stapte. Ze hebben haar enige tijd aan boord gehouden, en later aan een dame in Rotterdam gegeven, dus Diewertje is tòch goed terecht gekomen

Katten kunnen dus niet lezen, maar deze heeft net zolang gewacht in en rond dat magazijn, tot ze haar schip weer dacht te zien, ongelooflijk.

Marinus Martinus Hoogedoorn