TOEVAL ??

Behalve leuke anekdotes zijn er ook gebeurtenissen die er inhakken.

Elke zeeman weet wat het betekent als hij op een volkomen onverwacht moment te horen krijgt dat hij onmiddellijk bij de Kapitein moet komen.

Mij gebeurde dat aan boord van de Nedlloyd Clement op weg van Marseille naar Limasol in oktober 1989.

Op die bewuste zondagmiddag was ik in mijn eentje in de m.k. aan het hobbyen, de sparks zou later in de week zijn 25-jarig dienstjubileum vieren dus er moest een cadeau gemaakt worden.

Op weg naar de brug gaat er van alles door je heen en mijn eerste gedachte was dat er wat met één van mijn ouders aan de hand was.

Boven gekomen kreeg ik te horen dat mijn vrouw was opgenomen in het ziekenhuis en dat er zo’n een agressief soort kanker was geconstateerd dat het nog een kwestie van dagen was en dat mijn overkomst dringend gewenst was.

Het gevoel van radeloosheid is niet te beschrijven en het besef dat het nog een paar dagen duurt voor je van boord kunt maakt alles nog erger.

De Gezagvoerder, een zeer doortastend man, gaf de sparks opdracht om de maatschappij te melden dat hij Pireus, de dichts bijzijnde haven, aan ging lopen en ging samen met de stuurman de nieuwe koers en verwachte aankomsttijd berekenen.

De volgende ochtend werd ik op de rede van Pireus van boord gehaald en door de plaatselijke agent naar het vliegveld van Athene gebracht.

Net te laat voor de enige KLM vlucht die dag maar in de namiddag kon ik via Geneve toch nog naar Nederland vliegen.

Van het van boord gaan en de lange wachttijden op het vliegveld van Athene en Geneve kan ik me weinig meer herinneren maar ‘s avonds in het vliegtuig op weg naar Schiphol stortte ik behoorlijk in en de mevrouw die naast me zat vroeg wat er met me aan de hand was.

Toen ze mijn verhaal hoorde zorgde ze er allereerst voor dat ik wat ging eten want daar had ik de hele dag niet aan gedacht.

Heel handig bracht ze een gesprek opgang en het verloop daarvan maakt dat  ik wat anders over toeval ben gaan denken.

Toen ik haar vertelde over mijn vrouw, een Maori uit Nieuw Zeeland,bleek dat ook zij jaren lang in Nieuw Zeeland had gewoond waar haar man op het Nedlloyd kantoor in Wellington werkte.

Vaak was ze meegevaren met een Nedlloydschip als deze op de NZ kust zaten,

waarschijnlijk zelfs wel eens op een schip waar ik aan boord zat.

Ze noemde tenminste mij bekende namen.

Ze had zich in de Maori cultuur verdiept en één van haar daar geboren kinderen droeg zelfs een Maori naam.

Door het gesprek steeds over Nieuw Zeeland te laten gaan zorgde ze er voor dat ik op het laatste stukje van de reis even niet aan alle ellende dacht en voor ik het wist landen we op Schiphol.

Ze bleef bij me tot  in de aankomsthal waar ik door mijn familie werd afgehaald.

Haar naam weet ik niet en heb ik ook nooit achterhaald maar ik denk nog altijd vol dankbaarheid terug aan die ontmoeting en hoop door dit verhaal uit te drukken wat haar gezelschap gedurende die korte tijd voor mij betekend heeft.