The Tacoma Incident.

Het verhaaltje wat nu volgt is de geschiedenis ingegaan zoals de titel het aangeeft, deze werd verzonnen door de jongste 3e wtk Jan op de Dalerdijk gedurende de "Maiden voyage" langs de Westkust van Amerika. Jantje, een na de oorlogsproduct was een leuke knul die zo nu en dan met de oren liep te klapperen om de capriolen van de "Drie Musketiers".

Dit avontuurtje werd door Cor en mezelf beleefd toen wij een paar dagen aan een graanpier in Tacoma lagen. Op een zaterdagmorgen, met 2 vrije dagen in het verschiet omdat het Pasen of Pinksteren was zat ik een brief aan moeder de vrouw te schrijven toen Cor mijn hut binnen stapte.Cor was in die tijd nog vrijgezel en kon dus doen en laten wat hij maar wilde, ik niet want ik was gehuwd met een schat van een vrouw, die gelukkig de zon wel in het water kon zien schijnen. Een zeeman’s dochter zijnde wist zij verdomd goed wat voor vlees zij in de kuip had. Als zij soms naar onze verhalen zat te luisteren dan nam zij die voor lief aan, maar als wij dan alléén waren dan waarschuwde zij mij op haar eigen manier met "Never let me be sure, because I will than take the next ferry back to my Island !"

Terug naar het verhaal, Cor kwam vertellen dat de Sparks Jimmy hem in de Sparks zijn hut alléén achtergelaten had met twee bloedmooie vrouwen of ik maar even aan wilde treden. Jimmy had een afspraak aan de wal en had gewoon de kuierlatten aangetrokken. Toen ik in de Sparkshut kwam zag ik inderdaad 2 knappe Amerikaanse dames op de sofa, omdat ik er niet van houd om in een andermans hut te bivakkeren als die persoon er niet is stelde ik voor om naar mijn hut te gaan. Wij hebben daar een gezellig feestje gebouwd en toen het tijd was voor de dames om naar huis te gaan hebben wij ze netjes naar hun auto gebracht, met de afspraak dat zij ons de volgende dag mee zouden nemen naar de "Tacoma Athletic Club", zij stonden erop dat wij mee zouden gaan ondanks het feit dat wij hun duidelijk hadden gemaakt dat wij nu niet bepaald barstten van de dollars. Wij hoefden ons niet druk te maken het ging ons niet veel geld kosten.

Toen wij aan boord terug kwamen stond onze kleine Hwtk ons op te wachten met de vraag wat dat voor dames waren, ondanks het feit dat wij hem eerlijk de waarheid vertelden geloofde hij er geen bliksem van en begon hij mij op mijn gemoed te werken als getrouwde man zijnde. Pietje was een erg vroom man, had de bijbel naast het machinekamer journaal altijd open geslagen op zijn bureau liggen en probeerde oprecht zijn "Jongens" op het rechte spoor te houden.

De dames hadden ons verzocht om in uniform mee te gaan, maar die zagen er nu niet bepaald brandschoon uit. Daan de 2e wtk bracht uitkomst, "wacht maar even", zegde hij terwijl hij weg liep. Een paar minuten later kwam hij terug met een grote emmer vol Tetra, dumpte onze uniformen erin en begon ze met een stuk hout uit te stampen. Toen hij klaar was waren onze uniformen inderdaad brandschoon en vertelde hij ons ze zorgvuldig op te hangen met de broeken goed in de vouw. Met "Operatie geslaagd" liet hij ons alleen met onze een uur in de wind stinkende uniformen waar de tetra uitdroop. Om van de stank af te komen hebben wij de uniformen van armoede in één van de fankamers van de koel installatie opgehangen en de fan full speed bijgezet.De volgende morgen hebben Cor en ik elkaar lopen belazeren dat je er niets meer van kon ruiken.

Na de lunch kwamen de dames ons ophalen met de auto van één van de twee,hetgeen natuurlijk gade werd geslagen door de Hwtk wiens hut naast de gangway was, hoofdschuddend stond hij ons na te kijken. Op naar "The Tacoma Athletic Club", Cor en ik vol verwachting over wat ons nu weer te wachten stond, wij dachten aan een zaak met spiegels, maar daar vergisten wij ons in. Het geinige was dat de club vanaf het dek van de Dalerdijk te zien was, het was een betonnen geval aan het uiteinde van een wandel piertje, gemaakt in een vorm die op een schip moest lijken. Toen wij "aan boord" stapten kwamen wij in een grote, in mijn herinnering, ovale zaal met een ruime dansvloer in het midden, tafeltjes er omheen en langs de wand lange rijen met "One Armed Bandits" U weet wel van die ouderwetse mechanische gok automaten.

Nadat er 4 bier besteld waren vroegen de dames ons al ons wisselgeld op tafel te eponeren, hetgeen zij zelf ook deden, gezellig keuvelende gebeurde er de eerste tien minuten niet veel, tot één van de vriendinnen opstond en zich naar één van de gokautomaten spoedde. Een paar minuten later kwam zij terug met twee handen vol met quarters, welke zij bij het wisselgeld op de tafel deponeerden. Er werd een "refill" gebracht en de ober hielp zichzelf van het wisselgeld op de tafel. Hierna ging de andere dame, met een handje vol quarters, naar een gokautomaat en kwam een paar minuten later terug met twee handen vol quarters. De dames zaten gewoon de automaten in de gaten te houden en als er een klant door zijn wisselgeld heen was dan gingen zij aan die machine staan als hij niets uit het machine had terug gekregen.

"The cheap way to get loaded", toen wij van boord gingen waren wij behoorlijk op de vleugelen der alcohol, terwijl onze zakken uitpuilden van het wisselgeld hetgeen de dames ons schonken, waarna zij ons uitnodigden om met hun mee naar huis te gaan "For some serious drinking"! Aangekomen in het apartment van één van de beide dames stonden er appetisers klaar en werd een fles Teachers whiskey aangebroken, aangezien dit nu niet bepaald mijn smaak in whiskey is deed ik het langzaam aan.Cor daar aan tegen liet het zich goed smaken.

Op de een of andere manier ging op een gegeven moment het gesprek over muziek, zware muziek van Bach etc. geen liefhebber zijnde van dat soort stuf zat ik er een beetje voor Jan Doedel bij, toen één van de dames, die kennelijk op Cor viel een plaat van Bach opzette.Mijn maat werd helemaal lyrisch, zo had ik hem nog nooit gezien,na een paar minuten kon ik het niet langer aanzien en nam ik afscheid met de mededeling dat ik naar boord terug ging.

Vóór wij van boord gingen hadden wij met de 2e afgesproken om hulpmotor 3 die nacht te laten draaien, de uitlaat van die motor maakte een knallend geluid dat mijlen ver te horen was, afgaande op dat geluid heb ik de weg naar boord terug gevonden, taxis waren in die tijd té veel luxe voor ons. Toen ik in de buurt van het schip kwam was ik een "blind alley" ingelopen, afgaande op het geluid van hulpmotor 3. Ik stond vóór het hek van een behoorlijke villa en wist zeker dat de Dalerdijk zich ergens er achter bevond.

Moe zijnde en verlangend naar mijn "Kuise etui" trok ik de stoute schoenen aan, klom over het hek en wandelde om het huis heen naar de achtertuin en ging de tuin uit door weer over het hek te klimmen. Ik stond vóór een vrij steile afgrond en zag beneden mij de donkerrood geschilderde graan silo waaraan de Dalerdijk was afgemeerd. Om daar beneden te komen moest ik minstens een kilometer of 5 omlopen en daar had ik geen zin meer in, ik heb mij dus maar naar beneden laten glijden en toen ik aan boord kwam, zat Hwtk Pietje in zijn dekstoel vlak bij de valreep als een zorgzame vader te wachten. Gelukkig heeft hij mij niet naar beneden zien glijden want dan was het nog erger geweest, het was al mooi genoeg dat ik zonder Cor terug kwam.

Op zijn vraag waar Cor was gaf ik hem antwoord met een vunzige walm uit mijn mond van Olympia beer(all Malt and Hops) en Teacher’s whiskey, waarop hij mij afkeurend aankeek en mij naar mijn kooi stuurde met de opmerking dat hij ons de volgende morgen op het matje wilde hebben.

Aangezien de volgende dag ook nog een rustdag was hoefden wij niet om 08.00 uur te beginnen,daar heeft Cor mazzel aan gehad want hij kwam pas om 10,00 uur opdagen, gezamenlijk gingen wij naar de hut van de Hwtk om de preek aan te horen, het resultaat was dat aan het einde van de preek wij wederom de zak kregen.

Cor en ik zijn later op de dag nog gaan kijken waar ik naar beneden gegleden was en ik heb stront mazzel gehad. Als ik een paar meter naar links naar beneden was gegleden was ik dwars door een hoop afval gegleden met gebroken flessen erin, er "is" een speciaal bescherm engeltje voor beschonken zeelieden !

Cees de Neef.