Zelf kinderloos heb ik het meevaren van kinderen altijd als buitengewoon leuk ervaren.

Natuurlijk waren er uitzonderingen maar meestal was het een gezellige boel.

Uiteraard zijn de ouders verantwoordelijk voor hun kroost maar iedereen hield wel een oogje in het zeil als die niet in de buurt waren.

Op één van mijn reizen voeren er een echtgenote, dochtertje en zoontje mee van een stuurman.

Het meisje was een lief kind maar het jongetje een jaar of drie, vier oud was gewoon een klein ettertje.

Regelmatig schopte en sloeg hij zijn oudere zusje als hij dacht dat niemand het zag en vaak liep hij in zijn eentje aan dek tot grote ergernis van de mensen die aan het werk waren want hij luisterde naar niemand.

Wanneer de ouders werden gewezen op de vaak gevaarlijke situatie kreeg je steevast als antwoord: Hij weet dat het niet mag en ik kan niet de hele tijd achter hem aanlopen.

Midden op de oversteek zie ik hem op het potdeksel staan, op zijn gemak staat hij overboord te piesen, trots kijkend naar de lange straal die hij produceert, het lijkt Manneke Pis wel.

Ik schrik me rot en veel te ruw sleur ik hem van de verschansing af en stuur hem van dek.

Huilend doet hij zijn beklag bij zijn vader en die komt op hoge poten zijn verhaal bij me halen.

Ik moet van zijn zoontje afblijven , als ik uitleg wat er gebeurt is krijg ik weer als antwoord :

Hij weet dat het niet mag, het is geen reden om hem zo hard aan te pakken.

Aankomst Hongkong kan ik mijn gram halen, samen met nog meer meevaarders staat moeder met haar kinderen al klaar om de wal op te gaan.

We zijn achter de stalen waaiers aan het klaarleggen voor voor- en achter als hij weer in de weg komt lopen.

Als ik hem weg wil sturen, hij weet dat het niet mag, blijft hij gewoon staan en kijkt ons uitdagend aan.

Aan kijkers hebben we niks dus als je niet weggaat moet je maar helpen zeg ik en duw hem naar de net gelapzalfde draden, ga maar helpen trekken.

Hij vind het prachtig en binnen de kortste keren zitten zijn kleren en hij zelf onder de smurrie.

Wanneer hij vet genoeg is sturen we hem naar zijn mama en met groot genoegen zien we dat hij naar binnen wordt gesleurd en eerst veel later de wal op gaat.