Hoofdstuk 6

 De Smit Rotterdam

Foto www.tugspotters.com

Gezakt!! Op ëën vak! Elecrtro, en toch was dit niet mijn slechtste vak!
Maar ja, niet bij de pakken neerzitten, voorbereiden op het herexamen!
Daar dachten ze op het kantoor dus anders over!
Aanmonsteren op de Smit Rotterdam. De maidentrip bemanning in Dubai aflossen en dan naar Singapore om een rig op te halen voor Salvador de Bahia!
In Singapore geen tijd om de wal op te gaan, helaas, het was bunkeren, vastmaken en wegwezen.
Wel nog wat leuke spulletjes gekocht bij de handelaartjes aan dek, en dus weer eens danig afgezet.
Maar het werd een lange eentonige reis. Er zijn maar een paar dingen voorgevallen, eerst gaven we de sleep over aan de Zwarte Zee ter hoogte van Durban, zodat wij in Durban konden gaan bunkeren, en verstuivers wisselen.
Iedereen de wal op, behalve het “Zwarte Koor” die konden zich uitleven met de Verstuivers.
Om een uur of ëën kwam de bemanning weer aan boord.
Licht tot stevig aangeschoten, en om een uur of 4 waren wij klaar met “verstuivertje wisselen”.
Direct daarna werden de motoren gestart, en voor en achter gemaakt, op naar ons rendez-vous met de Zwarte om het Rig weer van ze over te nemen.
Enige uren later de volgende morgen, werd de Zwarte van haar last verlost, en zetten wij onze tocht voort naar Zuid Amerika.
We waren echter nog maar goed een dag verder, toen Kareltje, de handlanger van mijn wacht bij het soppen van de draagbalken van het dek een staalsplinter in zijn oog kreeg.
Na enige vergeefse pogingen van de Stuur,en later ook de Ouwe, werd besloten om een dokter per heli aan boord te laten komen. En zo geschiedde.
Het volgende uur werd er op het achterdek driftig gewerkt om er de dokter veilig te kunnen neerzetten.
De sleepdraad werd in de zij met kettingen vastgebonden, en nog een paar keer gezekerd, en een goed uurtje later werd de dokter uit de heli neergelaten op het achterdek.
Kareltje, de Ouwe, en de Stuur stonden hem op te wachten, en zodra hij aan boord was hielp hij Kareltje terplekke, op het achterdek!
Binnen 10 minuten zat hij weer in de Heli, en was onderweg terug naar waar hij ook vandaan gekomen was.
De rest was een langdurige trip naar Salvador de Bahia.
Na een goeie maand kwamen we daar op de rede aan. En het was…… CARNAVAL!
Dat was een treffer! Het feest der feesten mee te maken in het zwoele Zuid Amerika! Wat kon je je nog meer wensen? We zagen het al voor ons!
Maar hoe langer we daar op de rede rondjes voeren hoe rustiger de stemming werd.
We begonnen het ergste te vrezen, en jawel hoor, ook nu had het kantoor andere plannen voor ons in gedachten:“Gaande houwen op de rede, tot na de feestdagen.”
Hoe KONDEN ze het bedenken? Na ruim twee en een halve maand op zee, we hadden toch ook rechten?
De Bondsboekjes werden erbij gehaald, de Ouwe onder druk gezet, niets mocht baten.
Het was inmiddels al weekend in Holland dus was er niemand meer te bereiken om andere orders te geven.
Ons bleef niets anders over dan de feestelijkheden op de lokale televisie te volgen, ZONDER geluid!
Enfin de woensdag erop konden we eindelijk naar binnen, en konden de jongens de wal op. Behalve ( je raadt het al) het Zwarte Koor! Die moesten bunkeren, en weer wat onderhoud plegen.
Kareltje had van ons wel toestemming gekregen om te gaan stappen,en die zag zijn kans schoon!
Toen het uur van vertrek naderde, was er van hem nog geen teken van leven te bekennen.
Het vertrekuur kwam, en ging. Na twee uur wachten gaf de Ouwe de Order Voor en Achter! We zouden zonder Kareltje vertrekken!
En zo gingen we onder begeleiding van de loods de rivier af met ëën bemanningslid minder.
Wat schetste echter onze verbazing toen de loodsboot kwam om de loods af te halen, en we Kareltje op de voorplecht hiervan zagen staan?
Het leverde hem ëën week Gagestraf op. Maar dat was niets in vergelijking met de kosten die hij gehad zou hebben als hij zijn vliegreis naar Holland zelf had moeten betalen!
Kareltje had zich (zoals dat hoort) bij een dame van lichte zeden verslapen, maar met de hulp van dezelfde dame toch nog op tijd aan boord, nou ja toch bijna, kunnen vervoegen.

Van Salvador gingen we op weg naar Setubal, een drukke haven net ten Zuiden van Lissabon in Portugal.
Hier lag het voorschip van een grote tanker op ons te wachten, dat naar Gothenburg in Zweden moest, om daar met het achtereind verenigd te worden.
Dit was de eerste keer in een maand of vier, dat ik de gelegenheid kreeg om van boord te gaan.
Ik heb er een middag doelloos door de straten gelopen, want veel was er niet te doen.
Wat postkaarten gekocht en verstuurd, een biertje gedronken op een terrasje, wat gegeten, en van de mooie architectuur genoten, meer was er niet te doen!
Enfin de volgende dag gingen we sleepklaar maken, en hierna konden we vertreken naar Gothenburg.
Het was een lichte sleep, en we konden er lekker mee opschieten binnen een paar dagen waren we op plaats van bestemming, en konden we de sleep aan de werf afleveren.
Inmiddels was er een telex gekomen dat we hierna op moesten stomen naar Rotterdam, voor een garantiedokking, dus konden we aan de thuisreis beginnen.
Anderhalve dag later meerden we aan bij Niehuis – van den Berg, en konden we, nadat we het schip droog hadden gezet, naar huis. Voor mij was het hierna: Terug naar de schoolbanken!