Heimwee
Het was in 1983 dat we uit Rotterdam vertrokken aan boord van de Jan Willem waar we 4 dagen hadden gelegen om de duizenden kakkerlakken uit te gassen en we hadden gelijk 2 verse matrozen aan boord. We gingen naar Ijmuiden voor een lading horsemakreel voor Nigeria en toen richting Mar del plata. In Rotterdam was een matroos aan boord gekomen waar ik het gelijk goed mee kon vinden, hij was ook groot en een vrolijke jongen van 25 jaar. Hij vertelde dat hij pas vader was geworden en dat hij van oorsprong een hagenees was maar al geruime tijd in Engeland woonde. De situatie aan boord was als volgt iedere 2 hutten deelden een toillet en een douche. Tijdens de reis van Lagos naar Mar del Plata ging ik naar het toillet en deed de deur van mijn maatje op slot, anders kan hij zo binnenkomen als ik mijn ruggegraat aan het verlengen ben. Ik zat op de pot en dacht dat ik gesnik hoorde en hield mijn oor tegen het staande werk en inderdaad mijn maat huilde. Mischien deed hij het in zijn slaap, dacht vraag het hem morgen wel. De andere dag na het ontbijt en een zware van nelle met een bak koffie gingen we aan dek om de blokken van de laadbomen te smeren. Ik vroeg aan mijn maatje of alles goed was, omdat ik hem had horen snikken. Hij vertelde dat hij zo verlangde naar zijn vrouw en kind dat hij er helemaal gek van werd en wilde graag afmonsteren in Argentina, maar ja hij had geen geld en alles zou voor zijn rekening komen, een retour ticket kostte ongeveer 4000 gulden. Had echt met hem te doen en wou hem graag helpen en ik wist ook hoe, alleen het zou voor hem wel pijnlijk worden. Er was maar 1 manier en dat was in de ziektewet naar huis en minimaal met een gebroken ledemaat. We gingen naar de bak en stelde hem voor dat ik hem zou helpen een middenvoetsbeen te breken en hij ging akkoord. Ik zei, zet je voet naar voren en ik pakte een bus verf van 20 liter en hield dat voor mijn gezicht, dat was 2 meter hoog en vroeg of hij er klaar voor was hij zei, ja, oke daar komt ie, hij zei, nee, lager, lager, nog lager, hij hing toen ongeveer op 80 cm boven zijn voet, ik zei jongen daar heb je niks aan, zo breek je niks, hij zei los maar en ik liet hem vallen en hij gaf een oerkreet van de pijn en hinkte door de bak heen. Strompelend naar de 1e stuurman en we vertelden dat het sjortouw het begeven had en er een blik verf op zijn voet gevallen was. Schoen en sok uit en zijn voet was behoorlijk blauw en rood, maar kon alles nog bewegen, niks gebroken, een natte lap erop en klaar was kees. Wij weer aan dek en ik zei, ik zei het toch, dat wordt niks, hij zei wat nu. Ik zeg we gaan terug naar de bak en doen het nog een keer en dan van 2 meter en zeggen gewoon dat de stuurman niet goed heeft gekeken. Ben je klaar, daar komt ie, 1 2 3, ik laat hem vallen en hij trok zijn voet terug, hij kon het niet meer aan. Om een lang verhaal kort te maken, hij heeft 2 weken mank gelopen en zijn heimwee was als sneeuw voor de zon verdwenen.