GLAASJE MADEIRA

Met de Maarsbergen hadden we vier maanden op de IJslandse kust gezeten, heerlijk cement laden in Akranes en dan alle hoeken en gaten voor een paar ton aan lopen. Kou, regen, sneeuw, mist, zon, wind en je nest haast niet zien dat was het.

Het contract liep godzijdank af de orders waren: Leeg opstomen naar Madeira (Funchal), aardappelen laden voor Liverpool, dat was andere koek. De knippen waren goed gevuld in IJsland immers viel er toch niets te stappen, dus dat was kat in het bakkie.

Naarmate we Madeira naderden, was de ellende van IJsland ook allang vergeten er verschenen visioenen van mooie Portugese Mujeres, zeker de paar dagen dat er op de bak wacht gelopen moest worden vanwege de mist. Fata Mujeres in de mist, je kent dat wel lang genoeg staren in de mist en je ziet van alles, deze keer niet onaangenaam.

Aankomst Madeira bracht niets bijzonders, afmeren zowat in de stad perfect geregeld. De agent had ook hele aangename berichten, het laden (970 ton) kon wel eens een dag of tien duren en dan nog dag en nacht doorwerken. Zo begon het feest ook, zo om het uur of langer, kwam er een ezelskar met tien mandjes, dan een vrachtauto met honderd mandjes. Onderling hadden we het goed geregeld 24 uur op 24 af, kon je tenminste wat van de "natuur" genieten. De eerste vrije torn met mijn maatje Arie was van zaterdag 12.00 tot zondag 12.00,dus stoven we de wal op met een redelijk gevulde beurs. Het bekende loop achter je "neus" aan klopte weer helemaal, we zaten direkt in de krikkemikken. Vraag me niet meer hoe al die toko's daar toen heetten. Een paar potten bier later, werd het weer, de omgeving en alles wat onze aandacht trok of onze aandacht probeerde te trekken steeds mooier. Het dient geen betoog dat we dan ook zeer snel vette verkering hadden. De dames jawel vroegen niet om whisky o.i.d. maar een glaasje madeira, zeer sympathiek bij het afrekenen was de prijs echter niet zo sympathiek meer. Zoals ik al zei het waren bijzonder aardige types, we zouden dus de rest van de nacht elders door brengen, maar eerst even afrekenen en dan buiten even wachten. Dat wachten duurde een beetje lang, te lang en onze benen waren ook een beetje slapjes, maar de geest zat er nog in om het zo maar te noemen.

Kwaadheid daalde zachtjes op Arie en mij neer, die vuile pokke Te…….. rs, nemen ons in de maling, maar zo werkt dat niet, we zullen even binnenkijken of ze daar nog zijn. Alleen hoe kom je binnen? Nou daar wisten we wel wat op er stonden van die prachtige rijdbare ijzeren vuilnisketels de oervader van de huidige Kliko. Arie erin, deksel dicht, ik er achter en dwars door de glazen deur even binnen kijken. Dat was dus een gigantische herrie daar in het inmiddels uitgestorven Funchal, een herrie die ook de plaatselijke Policia niet ontgaan was.

Al met al waren we alsnog binnen no time onder de pannen, maar dan onder heel andere pannen. De rekening die daar uitvoortvloeide was ook niet mis en de straf die onze Ouwe had was nog veel harder "geen walpermissie" meer , einde mooi Madeira. Kater, geld op, vriendinnen niet dus.

Afijn we waren nog broekies aan het begin van ons kleurrijke zeemansleven.

Huug Pieterse