BOORDWACHT

We schrijven 1963 , matroos aan boord van de Maarsbergen, aankomst Barcelona vrijdagavond. Agent aan boord, post, wassen, scheren, sch……,schoenen poetsen, geld beuren en de wal op als een speer. Je bent jong en je wil wat en denkt dat je de hele wereld al aan kan met je 18 jaren want je hebt tenslotte al drie of haast drie jaar gevaren. Onze ligplaats, de mooiste van Barcelona, in het hoekje recht tegenover het standbeeld van Columbus, dus in het verlengde van de Ramblas je kon de krikkemikken vanaf de bak ruiken. Lekker stappen dus en vette verkering zo gaat dat. Zaterdag werd er even een halve dag gelost en de rest zou maandag en dinsdag gebeuren.

Helaas was ondergetekende zaterdag de pieneut "Boordwacht" de meest ondankbare wacht die er bestaat, wordt niet betaald, je moet gewoon aan boord zijn en dat doet zeker in Barcelona op zaterdagavond heel veel pijn. Om 20.30 gingen de laatste maten de wal op en kreeg een verkeerd plan steeds meer vat op mij, tenslotte zat mijn "verkering "ook op me te wachten nietwaar. Om 22.00 was ieder stukje verantwoordelijkheidsgevoel uit mij vertrokken en speerde ik de wal op. Uiteraard met achteruitkijk spiegels op mijn schouders, want je wist maar nooit wie je tegenkwam en als het de verkeerde was dan stond daar ongeveer de doodstraf op. Aangekomen in de favoriete knijp recht tegenover de bekende kippentent Los Caracolas op een van de beroemde kruisingen van de straatjes naast Ramblas, bleken er in ieder geval geen scheepsbekenden te zijn. Helaas was ook mijn verkering er niet zij had het druk, met de zesde vloot van de Amerikanen die binnen lag. Dan maar ergens anders heen, dus voorzichtig spiedend en zacht lopend op mijn bordeelslippers, toog ik door het "gezellige buurtje" om uiteindelijk in de Atlantico terecht te komen. Een biertje en nog wat biertjes en alles werd steeds mooier en over het feit dat ik ongeveer een doodzonde beging door mijn boordwacht te negeren dacht ik al lang niet meer.

Tot er een bekend gezicht voorbij liep "De Ouwe" met in zijn kielzog de 1e Stuurman en Hwtk, als een speer de Plee in een stief kwartiertje om vervolgens eens voorzichtig om de hoek te kijken. Jawel hoor zij hadden zich aan de bar gesettled. Een gordijn in de hoek van de toko bracht uitkomst, daar achter kon ik mij verschuilen en maar afwachten hoe het verder zou lopen. Na een flink poosje zag ik door een kier dat onze Ouwe opstond mijn kant uitkwam, hij verstapte zich en trapte op mijn tenen, schrikken is een te zwakke term. De dunne liep zowat in mijn schoenen. Gelukkig verdwenen de heren vrij snel na dit incident, ik ging er ook vandoor en wel als een speer naar boord. Niemand had iets gemerkt en dat was mijn geluk.

Jaren later zat ik als 1e Stuurman bij dezelfde Kapitein op hetzelfde schip, onze Ouwe wat overigens een goed vakman en een goed mens was ging met pensioen 68 jaar zijn hele leven hard gewerkt/gevaren. Hij pinkte een traan weg want eigenlijk wilde hij nog niet. Op de Gangway droeg ik zijn koffer, de bemanning stond voltallig bij zijn wachtende taxi, zijn laatste Woorden tegen mij waren "Huug als je nog eens in Barcelona komt zorg dan dat je schoenen niet onder het gordijn uit steken".

HUUG……