De Defecte bandrecorder

Op de Gulf Hansa namen we na de wacht soms ook een potje bij de 5e wtk de Man.  Die was de gelukkige bezitter van een bakbeest van een bandrecorder en tapes met  mooie muziek.

Dat ik daar regelmatig een begerig oog op liet vallen was de 5e wtk niet ontgaan. 

We hadden net een dokbeurt van drie weken in Cadiz achter de rug, dus die arme wtk stond zo rood als een kreeft ondanks het feit dat hij vanuit Cadiz zijn maandbrief al had laten stopzetten.

Ik dacht dus dat de tijd rijp was voor een overname van dat ding. Wat mij toen ontging, was het feit dat hij samen met zijn maatje, elec Ridderhof, verdacht graag kwam buurten in mijn hut, want ik had een mandfles van 16 liter sherry en een van 16 liter muscatel in Jerez de la Frontera gekocht. Die stonden daar maar te staan…. Het was namelijk de bedoeling dat ik die mee naar huis zou nemen.

Ik liep toen als derde stuurman de 4-8 wacht, dus kreeg ik ’s avonds regelmatig bezoek. 

Onder het genot van een kouwe klets maakte de 5e opeens de opmerking dat het wel heel erg stilletjes was in mijn hut. De elec viel onmiddellijk in: inderdaad, helemaal geen muziek.
"Maar daar is wel iets aan te doen, want ik heb mijn bandrecorder in de verkoop staan, maar je moet wel heel erg snel beslissen, want de bootsman, de voorman, de kok en een paar matrozen willen hem zo voor 2 meier overnemen. Omdat jij het bent mag je hem voor 190 guldentjes van me overnemen, MET garantie van mij en de elec als er technische problemen zijn, maar dit is nog een stukje ouwerwets vakmanschap, niet kapot te krijgen", was de reactie van de 5e.

 Die gozer is later ongetwijfeld een succesvolle vertegenwoordiger geworden. Omdat ik nu eenmaal een snelle beslisser ben en ik zelfs zo slim was om af te dingen…kwamen we 180 gulden overeen. Wat hij en de elec met dat ding hadden uitgevogeld weet ik niet, maar zodra de bandrecorder in mijn hut stond begon de ellende. Even een telefoontje naar de messroom achteruit en na 5 minuten stonden Jut en Jul, (de 5e en de elec) al in mijn hut. 

En wat is het probleem van de stuurman? 

Hij doet het G..%^%$#$$^ niet meer. Geef me mijn poen maar terug en neem dat klereding maar weer mee terug naar die vetsteeg achteruit. 

 Ho Ho Ho, de stuurman heeft garantie, dat nemen we heel serieus, spraken ze eendrachtig. De elec viste een schroevendraaier uit zijn kontzak en samen met die zevende machinist bogen ze zich over het probleem. Tja, het probleem ligt zo op het eerste oog te zien niet zo eenvoudig. Een glaasje sherry zou in dit geval wel verhelderend kunnen werken, de stuurman wil toch zelf ook graag weten wat voor spul hij mee naar huis neemt? Voor hetzelfde geld is het niet te zuipen en jij je maar een bult sjouwen met die handel. OK, een glaasje om het uit te proberen.

Dat liet de elec zich geen tweemaal zeggen en in een handomdraai werd de mandfles met een geoefende beweging geopend. Toen hadden we een probleem, want vanuit die mandfles op een slingerend schip in een klein glaasje gieten lukte niet zo best. Ook daar had de elec een oplossing voor, hij haalde meteen grote brede dessertglazen uit de pantry. Op de gezondheid van de stuurman, riepen ze eendrachtig. Af en toe bogen ze zich samen over het niet werkende apparaat. Ik ziet hier een een fusie die er niet zo lekker uitziet, zal morgen in mijn werkplaats kijken of ik daar een goede vervanging voor hebt. Dus we zaten een avond zonder muziek en de elec kreeg al aardig de slag te pakken van het overhevelen van sherry in een glas. Inmiddels was mijn hut al aardig volgelopen met belangstellende wijnproevers en om 23.00 uur dook ik mijn kooi in, het aan de beleefdheid van de aanwezigen overlatend of ze erbij wilden blijven zitten. Die vertrokken luidkeels zingend via de kippeloop naar het achterschip, om daar nog ergens een afzakkertje te gaan halen.

De volgende dag was het zaterdag, dus na pikheet en de brand- en sloepenrol kwamen de gebroeders Bever triomfantelijk met een zekeringetje uit de werkplaats van de elec mijn hut binnen. Dit moet het helemaal zijn, stuurman. En inderdaad, we hadden muziek. En Daar moet op gedronken worden. Zelf hadden ze niets meegenomen, dus namen we maar een kouwe toeter van mijn onuitputtelijke drankrekening. 

De muziek in de midscheeps trok uiteraard publiek: de sparks, de hofjood, de eerste stuurman, de second die er eentje nam voordat hij voor ging eten en zelfs die ouwe kwam er gezellig bijzitten. De bootsman en de pompman, die op dit tijdstip werkbespreking hadden bij de eerste gingen in mijn kooi zitten en zo werd het toch weer gezellig en gingen we een uurtje later aan tafel, want de kok kwam er ook bijzitten. 

Na de snert met drijfijs en pannekoekies als toetje ging ik effe pitt’n tot 15.45 uur om daarna de platvoetwacht te lopen. De eerste loste me voor het eten af en daarna zes sterretjes schieten die uiteraard allemaal door een punt gingen. Na de wacht weer snel terug naar mijn hut, alwaar de elec en die zevende al met smart op mij zaten te wachten.

Ze hadden tijdens mijn afwezigheid de bandrecorder nog een extra servicebeurt gegeven en tijdens deze beurt was er iets misgegaan. Maar daar komen we wel uit! De schroevendraaier er weer bij en ik zat weer met verbijstering naar het inwendige te koekeloeren.
 "PFFFF.  Dat ziet er niet zo best uit, stuurman. Wat zit er trouwens in die andere mandfles? Muscatel?" vroeg de elec. De zevende machinist ontpopte zich spontaan als wijnexpert door te stellen dat deze wijnsoort slechts beperkt houdbaar was. De elec voegde er aan toe dat we beter het risico van bedorven wijn konden vermijden door het op tijd te consumeren. 

De sparks en de hofjood waren er inmiddels ook al bij komen zitten en waren het helemaal met de elec eens. Een pijpie muziek in de midscheeps is nooit weg, kwam de eerste stuurman ook nog even mededelen terwijl hij behaaglijk achterover in mijn kooi ging zitten. Tja, daar zit je dan als derde stuurman. Dus de Muscatel werd uitbundig aan een grondige smaaktest onderworpen en iedereen was het erover eens dat dit spul zeer beperkt houdbaar was.  

Maar ik zat nog steeds met een defecte bandrecorder.  Mijn voorstel aan de elec om hem in zijn werkplaats te repareren vond hij niet zo’n goed idee. Achteruit trilt die boot te veel en dit is echt precisiewerk. Ook anderen wilden zich met het probleem bemoeien, maar de garantie van de elec zou vervallen als er beunhazen aan het apparaat zouden komen. De reparatiepogingen gingen dus net zolang door tot de mandflessen leeg waren. Toen verviel de garantieperiode en zat ik nog steeds met een niet functionerende bandrecorder. 

"Zal ik er toch maar even naar kijken?" vroeg de sparks. Na een uurtje solderen en doormeten werkte alles dankzij de sparks opeens weer prima. Al met al dus een zeer leerzame ervaring.  En toen ik met verlof ging kon ik hem nog voor een mooi zacht zeeprijssie kwijt aan mijn aflosser.  

Jos Komen