Hoofdstuk 15 (De laatste jaren op Zee)

In Mei 1985 ben ik aan boord gekomen van de "American Pioneer" een zusterschip van de
"American Envoy" en die schepen hadden op Australie gevaren voor de rederij Farrell Lines. Werden overgenomen door U.S.Lines en ingesteld op de dienst New York, Rotterdam, Felixstowe en Bremerhaven. Dat waren mooie reizen behalve als je dik in de mist zat en de Noordzee over moest steken op de reis van Felixstowe naar Bremerhaven. Enfin, dat hoort er allemaal bij. Met de "American Envoy" vertrokken we uit Felixstowe en op een gegeven moment kwam er een vreemde knaap aan dek die zomaar een beetje aan het rond scharrelen was. Achteraf bleek het een verstekeling te zijn die uit Ierland afkomstig was en die vent dacht dat wij in volle zee waren op weg naar Amerika. Maar wat hij niet wist dat we op weg waren naar Bremerhaven. Zo het was voor hem een korte reis geweest en hij werd door de politie van boord gehaald in Bremerhaven. Good bye Charlie.

De "American Pioneer" werd overgeplaatst naar de West kust en begon daar de dienst van
Oakland, dicht bij San Francisco, naar het Verre Oosten. Die lijndienst ging eerst via New York,
Savannah, dan door het Panama Kanaal en werd ook lading gelost in Balboa. Dan van Balboa naar Long Beach en verder door naar Oakland en vandaar naar het Verre Oosten. Die reizen heb
ik ook gemaakt aan boord van de "American Legion." Zo die dienst werd afgeschaft en werd begonnen met een nieuwe route die van Oakland via Long Beach naar Honolulu ging en vandaar
naar Guam, Kaohsiung (Taiwan), Hong Kong, dan weer terug naar Kaohsiung. Vervolgens naar Pusan (Korea), Kobe, Nagoya en Yokohama in Japan. Dan weer terug naar Oakland. Dat waren mooie reizen en je had aardig wat zeetijd tussen Honolulu en Guam. Maar als je eenmaal Kaohsiung aan deed dan waren de "good times" voorbij want je moest in iedere haven op zekere tijd aankomen
anders was de z.g. "schedule" die ze opgezet hadden verbroken. Was niet altijd mogelijk natuurlijk
en je zat altijd op "hete kolen". Was ook blij als we uit Yokohama vertrokken want dan hadden
we weer een aardige zeereis voor de boeg. Nog even vertellen over een klein avontuur wat we
meegemaakt hebben in de haven van Yokohama terwijl we aan het bunkeren waren Van een of
andere bron was er een klein beetje bunker olie in het water gekomen en dat werd direct doorgegeven aan de Japanse Coast Guard. Eerlijk gezegd was het niet genoeg om over naar huis te schrijven maar zij maakten er heel wat van. Zo nadat het schip geladen was moesten we verhalen naar de andere kant van de haven en werden daar z.g. "aan de ketting gelegd" voor 24 uur. Toen later op de dag moest ik tezamen met de hoofdmachinist, en de tweede machinist voor de Coast Guard verschijnen compleet met onze license. Ik moet zeggen het ging allemaal erg gemoedelijk en ze vertelde ons dat ze niets meer deden dan hun plicht. Begrepen wij ook wel maar zou het kantoor het zo zien. Enfin, we moesten een hoop vragen beantwoorden en het ging er natuurlijk om wie de schuldige zou zijn. Ik had niets te maken met bunkeren en werd dan ook "niet schuldig" verklaard. Hetzelfde voor de Chief Engineer want die was er ook niet bij geweest. Zo toen kwam het hele zootje neer op de tweede machinist die z.g. in charge was bij het bunkeren. Ja hoor hij was dan de "schuldige" persoon en kreeg een boete van 500 dollar maar die kon daar gelijk niet betaald worden en hij moest op zekere datum voor de rechter verschijnen en die zou hem dan officieel "schuldig' vinden en dan pas kon die boete betaald worden. Toen werd het zo afgesproken dat hij de volgende reis in Pusan van boord zou gaan en dan met vliegtuig naar Yokohama te gaan om daar voor die rechter te verschijnen, de boete betalen en afwachten totdat het schip binnen kwam. Dat hebben we ook zo gedaan en alles was o.k.
Maar je kunt nagaan dat het meer heeft gekost als 500 dollar want een schip in de haven laten liggen voor 24 uur kost duizenden. Dan de reis met vliegtuig naar Yokohama en de tijd wat aan dat alles besteed was. Het had heel gemakkelijk geweest als we die boete daar gelijk betaald hadden. Helaas Japan isJapan.

Eindelijk was het mooi genoeg geweest en ik belde mijn vrouw vanuit Hong Kong met het bericht
dat ik thuis zou komen. Ja dat wist ze wel omdat het tijd was voor mij om met verlof te gaan. Ik zeg nee "I am calling it quits, like finished with engines." Het werd hoog tijd zei ze want er waren een hoop veranderingen gekomen op de schepen en dat kon ze zien als ik thuis was. Zo bij aankomst op drie November 1986 in de haven van Oakland heb ik afscheid genomen van de hele ploeg en vaarwel gezegd. Ik was 62 jaar oud en het was mooi genoeg geweest.

U.S.Lines had inmiddels een troep van die monsterschepen, 1000 feet long, laten bouwen in Korea en die zaten op een "round the world" dienst. Ging eerst heel goed maar de concurrentie van buitenlandse vlag schepen werd te groot omdat die het veel goedkoper konden doen. In ieder geval ik ging van boord op drie November en twee weken later ging de maatschappij failliet. Zomaar opeens op een maandagmiddag werd het kantoor gesloten en de schepen die halverwege de Atlantische Oceaan over waren moesten terug keren naar New York. Andere schepen in de Far East werden vastgehouden omdat een zekere schuld niet betaald was. En de anderen die door het Panama Kanaal terug moesten hadden ook een dilemma want ze moesten afwachten of er wel geld genoeg was
voor een loods en doorvaart door het kanaal. Werd dan later allemaal geregeld maar dat schip wat
in Singapore lag heeft daar nog een hele tijd doorgebracht. De "American Pioneer" met nog andere
schepen werd overgenomen door Sea Land Company. Dus ik had terug kunnen gaan op de "American Pioneer" ook al was het schip overgenomen door een andere maatschappij. Men heeft mij ook wel eens gevraagd, omdat ik twee weken van te voren met pensioen ging, of ik misschien wist dat de company failliet zou gaan. Niemand, behalve de grote jongens, wist daar iets van en het kwam zomaar opeens. Zonde natuurlijk want U.S.Lines was eens een van de grootste maatschappijen en had zowat 52 schepen varen. Als zeevarenden waren we gelukkig want ons pensioengeld werd door de bond beheerd, en uitbetaald; dat was allemaal voor elkaar. Maar voor hen die aan de wal werkten, op het kantoor enz. was er totaal niets. Tragisch. Natuurlijk.

Zo wat gaat iemand doen die bijna zijn gehele leven op zee heeft doorgebracht. Dansles nemen dat is wat hij gaat doen. Mijn vrouw had eerst gedacht dat ik golf wilde spelen maar daar had ik echt geen animo voor. Zo we hebben dansen geleerd, waltz, rumba, tango enz. en we dansen heden ten dage nog. Geen competition dansen natuurlijk maar gewoon wat ze noemen "social dancing." Ik zit in het bestuur van een dansclub en we houden regelmatig, behalve in de zomermaanden, z.g. "Tea Dances" op zondag middag en in de winter maanden 's avonds "Dinner Dances". We hebben zowat twee honderd leden maar die komen niet allemaal tegelijk, wat maar goed is ook, anders zou het echt een beetje bekrompen worden. Een hele fijne ploeg en een hoop van onze leeftijd. Ook een aantal oorlogsveteranen en kunnen we af en toe nog eens ergens oude koeien uit de sloot halen of "weet je nog van toen."! Verder zijn we nog lid van een andere dansclub maar die is niet in Jacksonville. Zo als die een avondje hebben dan moeten we met de auto buiten de stad ongeveer een uur rijden. Maar voor ons is het de moeite waard.

We hebben ook aardig wat reizen gemaakt en zijn twee maal in Australië geweest. Nee, niet met
een bus of zoiets maar zelfstandig met een auto door het land. We hebben wat cruises gemaakt, de laatste was in Mei, maar dat is dan voorlopig weer voldoende. We gaan af en toe natuurlijk naar Holland en doen op die zelfde rit Engeland aan omdat mijn vrouw uit dat land komt.

Leendert Don

captndon@bellsouth.net